Weken van prachtig weer in Nederland. De zon lijkt me deze tijd gerust te willen stellen, ik zit met m’n boek op mijn piepkleine balkonnetje, zie de koolmeesjes heen en weer vliegen naar hun nestkastje in de tuin van de buren: alles in orde! Toch blijft het in mijn hoofd wat onrustig, de berichten over aantallen sterfgevallen, aantal nieuwe gevallen en percentages waarbij groepsimmuniteit al dan niet ontstaat vormen een continue achtergrondruis. Het lijkt wel alsof ik zelf in een boek zit.
De zon zet door, het wordt eigenlijk te warm daar op die 3 m2, en mijn boek en de werkelijkheid beginnen door elkaar heen te lopen. Dat ik in een leunstoel zit helpt ook niet! Ik dommel weg, kom weer terug, en glij weer af in een schemergebied. Corona en Cholera beginnen met dezelfde letter, het verhaal van Marquez vermengt zich met koolmezen en RIVM cijfers. Het wachten op versoepeling van maatregelen duurt 51 Jaar, 9 maanden en 4 dagen, zo lang als de tijd die de hoofdpersoon Florentino moet wachten op zijn geliefde. Wat een waanzin!Ik schrik wakker, en vraag me af wat de melancholieke schrijver mij wil vertellen. Dat wachten iets zal opleveren, dat toewijding aan iets of iemand altijd in de één of andere vorm beloond zal worden? Hè, ben ik nu religieus aan het worden? Nee, dat wachten zie ik als een pas op de plaats. Niet meteen weer in die actiemodus schieten! Het dwingt me over dingen na te denken waar ik eerst niet bij stil stond, en ik merk dat ik heel nieuwe inspiratie krijg, niet alleen voor werk maar op allerlei gebieden. Misschien is het ook wel naïef om deze tijd te zien als een soort “tussenperiode”, een tijd van wachten, alleen blik op de uitgang met maar 1 doel: af van het virus. En door deze tijd te zien als wachttijd, bestempelen we deze periode sneller als “ach zo zonde allemaal” in plaats van een kans op nieuwe inspiratie, inzichten en voor sommigen misschien een veranderde perceptie op hun werk- en privéleven. Het laat zien dat we, in juist in tegenstelling tot boeken, het leven niet simpelweg kunnen doorspoelen, niet een hoofdstuk kunnen overslaan omdat ons het huidige niet bevalt. Bovendien ligt in boeken het volgende hoofdstuk vast, wij komen pas bij het volgende hoofdstuk door het huidige te doorleven. Sterker nog, de huidige paragraaf heeft weer invloed op de volgende. Ik moet deze maand Mei maar gewoon eens de tijd nemen om verdieping te zoeken. Niet even snel een Architectuur tijdschrift doorbladeren, maar bijvoorbeeld met Google-maps eens een dag in een Favela of Township rondlopen, en daarna bijvoorbeeld naar High St Kensington. Hoe leven mensen daar, hoe is de ruimte ingedeeld? Een studiereis vanuit de leunstoel!
